Het sociaal artistiek theater “De Kansendans”, staat volledig in het teken van 17 oktober, de werelddag van verzet tegen armoede, omdat armoede een onrecht is. De voorstelling die we jullie brengen is gebaseerd op het boek ‘De Kansendans’ van Lieven De Pril en Caro Bridts. Aan hun oproep om armoede “anders” te bekijken voegen wij de levensverhalen van mensen uit Erpe-Mere toe. Pakkende verhalen die ons doen nadenken over hoe armoedebestrijding beter kan.

Het kinderspel ‘de stoelendans’ wordt wereldwijd gespeeld. Stoelen staan in een cirkel. Er speelt muziek. De deelnemers lopen rond de stoelen. Wanneer de muziek stopt, probeert iedereen een zitje te bemachtigen. Er is altijd één stoel te kort. Wie geluk heeft of de regels van het spel kent, vindt een stoel. Maar er wordt altijd één iemand onverbiddelijk aan de kant gezet, want voor hem of haar is er geen plaats meer. Daarna begint het spel opnieuw, met nog een stoel minder.

Er wordt in ons land – en in de wereld – ook zo’n spel gespeeld. Sommige mensen vliegen eruit. Ze krijgen de kansen niet, die iedereen nochtans verdient. Het systeem is gewoon zo dat er te weinig kansen worden voorzien. En nogal wat kansen die er zijn, worden zelfs afgebouwd. Steeds meer burgers mogen niet meer meespelen. Er is een Kansendans aan de gang…

Vorige zomer gingen we op straat belanden. Ik heb dan aan de gemeente en de schuldbemiddelaar laten weten dat ik naakt zou gaan kamperen voor het gemeentehuis totdat we een woning kregen. Drie dagen voordat we op straat gingen belanden, kregen we een woning via het SVK. Vandaar de sleutel die ik mee heb. Nu, een jaar later, is mijn vrouw zo goed als uit haar depressie. Ze heeft nog angststoornissen en paniekaanvallen. Ze heeft nu een vriendin waarmee ze dagelijks kringwinkels bezoekt en dat doet haar goed.

Ik heb een goede vriend leren kennen die een ommekeer heeft betekend in mijn leven. Iemand waar ik mij goed en veilig bij voelde. Ik heb mij laten helpen door hulpverleners om van de drugs te geraken. Ik heb daar in totaal 6 jaar over gedaan. Ik ben daar fier op, want maar een kleine groep van verslaafden slagen daar in. Als voorwerp heb ik een houten kunstwerk mee dat ik zelf heb gemaakt. Ik heb hier 4 maanden aan gewerkt. Twee gezichten die naar elkaar gedraaid staan en met elkaar praten. Gelijk wat er ook gebeurt in je leven, praat erover met mensen. Zorg dat je goede mensen om je heen hebt met een goede verstandhouding. Je moet durven doorpraten en connectie maken met de mensen in je omgeving, je ouders, de hulpverlening,…

Als je ons beter wil begrijpen, zoek dan achter ons gedrag en onze woorden naar onze gevoelens, verlangens én naar verleden. Veel hangt af van de plaats op de wereld waar je wiegje stond. Als je basisbehoeften vroeger nooit vervuld werden, speelt dat later onbewust een grote rol in je leven…

Ik leef op het randje als alleenstaande moeder. Ik kan niet sparen, aan het einde van de maand is alles op. Ik heb het gevoel dat ik snel van de ene kant naar de andere kant terecht kan komen. De belastingen op mijn uitkering worden pas op het einde van het jaar afgehouden. Daardoor heb ik vaak geen recht op zaken omdat mijn inkomen zogezegd te hoog is, terwijl ik duizenden euro’s belasting moet betalen’

De kansen zijn soms gewoon oneerlijke verdeeld. Zo’n 130.000 kinderen krijgen in Vlaanderen al van in de wieg minder mogelijkheden. Een aantal dat elk jaar stijgt. In een welvarend land als het onze zijn dergelijke cijfers onaanvaardbaar, vooral omdat kinderen die in armoede leven, daar vaak de rest van hun leven de gevolgen van dragen. Vergelijk het met een verfrommeld blad papier. Dat kan je nooit meer opnieuw helemaal gladstrijken. Zo kunnen mensen hun verleden nooit volledig uitwissen.

We hadden geen levensverzekering. Ons huis moest nog afbetaald worden en afgewerkt. Zondag en feestdagen bestonden bij ons niet, we zijn nooit op vakantie geweest. We hadden geen leuke momenten meer, verjaardagen werden niet meer gevierd. Ik was op dat moment 12 jaar. Mijn gezondheidsproblemen zijn begonnen toen mijn vader gestorven is. Ik was altijd zenuwachtig en vol stress. Toen ik 18 jaar werd, zocht ik de eerste de beste man. Ik dacht : Ik zit hier in de hel! Ik was nog niet getrouwd en ik voelde al : Ik ben verkeerd getrouwd.

Ik ben verdomme kwaad omdat er vandaag zoveel mensen in  (kans)armoede leven. Voor vele mensen worden nog altijd te  weinig stoelen voorzien. Het gaat om een grote en heel diverse groep. Jong-oud, van alle kleuren,  man-vrouw. Eén op zeven  Belgen leeft vandaag nog altijd in armoede. De bril waarmee buitenstaanders naar mensen in een armoedesituatie kijken, bepaalt wat ze zien en kleurt hun handelen en oordelen.

Mijn vrouw is toen heel depressief geworden. Ik heb dat nooit gezien of geweten. Op een bepaald moment heeft ze zelfmoord gepleegd. Dat was een enorme klop. Ik weet niet waarom. Ze heeft geen afscheidsbrief achtergelaten. Ik trok mij niets meer aan en ben ik in de schulden geraakt en in schuldbemiddeling terechtgekomen.

Ik heb ontdekt dat als je elkaar van mens tot mens kan en mag ontmoeten er veel dingen zijn die ons verbinden. Het gaat niet over de kledij die we dragen, over welke wagen we besturen, over de woning waarin we wonen of het leefmilieu waarin we geboren werden. Het gaat over hoe we met dit alles omgaan en hoe we van daaruit naar anderen kijken!

Het is een grote stap, als je moet gaan bedelen. Dat is erg. Ik doe alles voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ik voel mij soms een profiteur. Als ik overdag naar de winkel ging voelde ik mij lang schuldig. Ik denk dan: ik zou op dit moment aan het werk moeten zijn. De eerste stap naar hulp zetten is moeilijk, ook naar Ommekeer. Je denkt er zal daar volk zitten dat mij kent, je voelt schaamte.

Deze en nog vele andere verhalen moeten blijven verteld worden. Niet omdat de mensen medelijden of begrip zouden krijgen. Wij willen dat mensen uit hun sloffen schieten, kwaad en verontwaardigd worden en eisen dat de armoede stopt! Want armoede is een onrecht, dat onbewust en soms bewust in stand wordt gehouden. We hebben een beleid en organisaties nodig die keuzes durven maken. Een keuze voor een samenleving die niemand achter laat. Want vandaag zit een hele grote groep in de gevarenzone.

In aanloop van de gemeenteraadsverkiezingen werd ons memorandum overhandigd aan de CD&V, NV-A, Vooruit & Groen en Vlaams Belang.

Van harte dank aan de meer dan 150 aanwezigen! Dank aan de moedige mensen op de planken, die hun verhaal brachten.

In samenwerking met Paco Producties en de Kunstacademie van Lede, Erpe-Mere en Wichelen

Promotiefilmpje theater