Vrijwilliger bij Ommekeer aan het woord : Freia

Voor ik vrijwilliger werd bij Ommekeer heb ik vrijwilligerswerk gedaan op verschillende plaatsen. In de periode dat ik actief was bij Welzijnsschakel Lede ben ik in contact gekomen met de werking van Ommekeer en zo heb ik mijn weg naar hier gevonden.  Ik werk vooral graag samen met de kinderen.  In onze kinderclub kunnen de kinderen knutselen, gezelschapsspellen spelen of lezen. Die leuke enthousiaste momenten met de kinderen geven mij veel voldoening.  Ik heb het gevoel dat iedereen hier gelijk behandeld wordt. Voor mij is die sfeer van gelijkwaardigheid heel belangrijk om mijn vrijwilligerswerk te kunnen doen.  Ik kom ook meer buiten, onder de mensen en dat geeft veel voldoening.   Ik kom hier in contact met veel verschillende mensen en dat vind ik heel leerrijk voor mezelf.  Het is voor mij ook belangrijk dat mensen meer bewust worden van armoede in Erpe-Mere.  Veel mensen denken nog steeds dat mensen in armoede het zelf zoeken en zelf verantwoordelijk zijn voor wat hen overkomt.   Het organiseren van inleefweken waar mensen uit de middenklasse proberen rond te komen met een te laag inkomen en de samenwerking met de scholen rond armoede is voor mij heel belangrijk. 

Vrijwilliger bij Ommekeer aan het woord : Frida

Enkele jaren geleden al hoorde ik over Ommekeer langs  Jos en Linda die ook actief zijn de parochie. Vanuit de verontwaardiging dat armoede hier nog zo prominent aanwezig was zijn mijn man en ik financieel beginnen steunen. Bijna 60 jaar geleden had ik in de Gentse Studentenparochie meegewerkt aan ‘Sociale Hulp’ om mensen in kritische situaties op te vangen. Ik heb daar zeer veel geleerd over het sociaal en politiek beleid en over mezelf. Actief meewerken in Ommekeer Mere is een goed jaar geleden begonnen met tolken voor vluchtelingen en meepraten over onderwijs (ik heb 33 jaar les gegeven in hoger middelbaar). Daarnaast begeleid ik nog Syrische vluchtelingen die nu in Zottegem wonen. Het lot van vluchtelingen ligt mij nauw aan het hart: mijn vader is op de vlucht naar Frankrijk in 1914 geboren, zijn moeder verdiende er de kost als naaister en zijn vader sneuvelde eind oktober 1918. Mijn grootmoeder is altijd mensen blijven helpen omdat zij ook hulp kreeg van “wildvreemden” toen het nodig was. Vrijwilliger zijn bij Ommekeer dwingt me om buiten te komen en onder de mensen te zijn. Het geeft me veel voldoening en belet me te piekeren over de “kwalen van de ouderdom”.